Onze herinneringen

Aan al het leven komt een einde. Helaas zo ook aan het leven van onze honden. In een zeer korte periode hebben wij afscheid moeten nemen van twee van onze lieve schatten.


Djubilee Djuba van Asbjorn

Djuba was een mooie, lieve teef van zeven jaar oud. Nog in de bloei van haar leven. Ze was zo fit en vitaal dat we haar nog 1 keer hebben laten dekken. Ze bleek drachtig te zijn van slechts 1 pup en om te voorkomen dat deze te groot zou worden hebben we besloten om een keizersnede te doen. Toen is onze Jade geboren. Een zwarte teef!

Djuba kreeg antibiotica en pijnstilling zoals altijd na een keizersnee. Maar toen begon de ellende. Djuba werd erg ziek. Hoge temperatuur en ze wilde niet eten. Ook begon ze over te geven. Na vele tripjes naar de dierenarts, die overigens alles uit de kast haalde om ons te helpen, kwamen we erachter dat een bepaalde waarde in haar nieren erg hoog was. Hals over kop zijn we vervolgens naar een specialist gereden die constateerde dat Djuba een groot gezwel in haar nieren had. Achteraf bleek dus dat de narcose een behoorlijke inpact heeft gehad op haar gezondheid omdat haar nieren die niet af kon breken.

Binnen twee weken was Djuba van een kersvers moedertje veranderd in een hele zieke hond met geen kans van herstel. Met pijn in ons hart hebben we toen helaas moeten besluiten om onze lieve Djuba in te laten slapen.

Rust zacht lieve Djuba, je hebt je plekje in de hondhemel meer dan verdiend.

PICT0084


El corsario's Hera

Slechts een paar maanden na het overlijden van Djuba hebben we ook afscheid moeten nemen van El corsario's Hera, ons oude oma'tje. Hera heeft het heerlijk gehad bij ons maar na twaalf jaar werd het leven voor haar steeds moeilijker.

Een paar jaar eerder heeft hera een knieband afgescheurd en met veel rust is dat uiteindelijk wel weer goed gekomen. Maar die knie bleef voor haar altijd een zwakke plek. Ze liep niet meer zoals het altijd was geweest maar kon zich nog prima redden. Toen ze ouder werd kreeg ze ook atrose en werd lopen nog lastiger. Maar Hera was koppig en ging rustig maar zeker door. We mochten nog een poos van haar genieten.

Op het laatst was echter het lichaam op. Hera kon nauwelijks lopen en kreeg steeds meer pijn. Ook ging ze s'nachts lopen spoken en liep ze meer achteruit dan vooruit. Haar ogen stonden niet meer helder en de zin in het leven en de allerdaagse dingen zoals wandelen en eten was verdwenen. Dat was voor ons een teken dat het leven voor haar niet meer prettig was en hebben we besloten dat de tijd was gekomen om afscheid van haar te nemen. Hera is 12 jaar geworden.

PICT0083